An nisi populari fama? Sed quot homines, tot sententiae; Sed quid sentiat, non videtis. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quorum altera prosunt, nocent altera. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Disserendi artem nullam habuit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Duo Reges: constructio interrete.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nunc vides, quid faciat. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis

progressionibus usa augentur nec sine causa; Sed ad bona praeterita redeamus. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quo igitur, inquit, modo? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.

Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Non semper, inquam; Non laboro, inquit, de nomine. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Cur haec eadem Democritus? Negare non possum. Ut id aliis narrare gestiant? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Nam quid possumus facere melius? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint,

philosophi ante fiant. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Sed quot homines, tot sententiae; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Gerendus est mos, modo recte sentiat. Oratio me istius philosophi non offendit;

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Non est igitur voluptas bonum. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Erat enim Polemonis. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Hoc non est positum in nostra actione.